Vorige week was er in Jinek een discussie over het systeem van parttime werken in Nederland. Blijkbaar heeft het me erg beziggehouden want ik schrijf er nu een blog over.
In Nederland werken we veel meer parttime dan in andere Europese landen. Bij ons werkt 19% van de vrouwen parttime, tegenover 48% in de rest van Europa. Door alles wat we daarnaast doen, hebben we het druk genoeg. We voelen ons vaak ontzettend verantwoordelijk voor alles. Waardoor we ook vaak in een spagaat zitten.
Veel vrouwen kiezen ervoor om parttime te werken en maken vervolgens veel meer uren, omdat we ons verantwoordelijk voelen voor wat we doen. Het werk moet toch gedaan worden. Helaas heb ik nog nooit een werkgever horen zeggen: “Ach je werkt veel meer uren dan er in je contract staan, laat ik je die ook meer uitbetalen.” Nee, er wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Dan zijn er ook nog de kinderen. De zorg voor hen komt voor het grootste deel op onze schouders. Wij vrouwen doen het leeuwendeel van het huishouden, we werken tenslotte parttime, dus wij hebben er tijd voor. Daarnaast verlenen we mantelzorg aan onze ouders en soms ook aan onze schoonouders. We houden ook nog een oogje op dat oude echtpaar in de straat. Gaat het wel goed met hen. Niet dat we daar per se veel voor hoeven te doen. Maar dat verantwoordelijkheidsgevoel zuigt wel onze energie weg. We hoeven ons niet te vervelen. En zo hebben we nog veel meer zaken en taken op ons to-dolijstje staan. We hebben vaak het gevoel dat we in een spagaat zitten en voelen weinig ruimte om goed voor onszelf te zorgen. Wij komen vaak op de laatste plaats.
Bij de discussie in Jinek werden verschillende kanten van deeltijdwerken bekeken. Er werd bijvoorbeeld verteld dat een meer traditionele verdeling in onze cultuur verankerd is, mede door het regeerbeleid wat jaren is gevoerd om er toch maar voor te zorgen dat vrouwen niet te veel werkten om voor de kinderen te zorgen en dat de man zijn rol als kostwinnaar kon oppakken. Daaruit zijn diverse problemen ontstaan waar we nu nog mee te maken hebben als vrouw: het glazen plafond, minder salaris voor hetzelfde werk, altijd maar vrij nemen als er wat met de kinderen is, ons ontzettend verantwoordelijk voelen, etc. etc.
We hebben echt een enorme cultuurverandering nodig in Nederland om gelijke kansen te creëren voor ons vrouwen. Daar zijn nog vele jaren voor nodig.
Maar moeten we ook op die cultuurverandering wachten? Kunnen we niet gewoon besluiten ons leven zo in te richten dat we zelf meer gaan verdienen, dat we zelf ons eigen plafond bepalen, dat we ons leven zo flexibel kunnen inrichten dat we helemaal zelf bepalen wanneer we vrij zijn. Kunnen we ons eens wat minder verantwoordelijk voelen voor heel de wereld en eindelijk eens de volle verantwoordelijkheid oppakken voor ons eigen leven? Ervoor zorgen wij dat leven leiden waar wij gelukkig van worden? De wereld om ons heen wordt daar ook echt wel gelukkiger van.
